W kształceniu plastycznym nauka batiku może stanowić doskonałe uzupełnienie podstawy programowej. Batik uczy postrzegania relatywizmu barw i ich wzajemnej harmonii koloru. Wymaga wcześniejszego przemyślenia i zakomponowana płótna.
Technika batiku rozwinęła się w Malezji na wyspie Jawie. Tkaniny bawełniane pokrywano szczegółowymi ornamentami woskowymi i barwiono naturalnymi wyciągami z roślin. Po usunięciu wosku poprzez gotowanie były materiałem na ubiory. W XVII tkaniny batikowe zostały przywiezione przez Holendrów do Europy. W XIX wieku sztuka barwienia tkanin za pomocą wosku stała się popularna w całej Europie.
W Polsce technika zdobienia za pomocą wosku była znana od dawna w tradycji ludowej, metoda batikowa zdobiono pisanki. Największym ośrodkiem batiku stał się Kraków i dzialajace tam stowarzyszenie "Warsztaty Krakowskie", w którym tworzyli Zofia i Karol Stryjenscy, Wojciech Jastrzębowski. Antoni Buszek, który był świetnym technologiem farbiarstwa. Założył pracownię batiku, w której prowadził warsztaty plastyczne według słynnej metody pedagogicznej, która opierała się na założeniu , że każde dziecko posiada wrodzone intuicyjne zdolności plastyczne. Wielu artystów, którzy poznali tę technikę, prowadzi warsztaty batikowe dla dzieci i młodzieży.
Podstawowe wyposażenie pracowni to stoły z laminowanymi blatami. Bieżąca woda, kuwety do farbowania, maszynki elektryczne do farbowania, naczynie metalowe do farbowania wosku, pisaki i pędzle szczecinowe do nakładania wosku, Krosna do rozpinania tkaniny, żelazko, tkaniny z włókna bawełnianego, wosk pszczeli, parafina, barwniki do tkanin.
Ewa Bednarska Siwilewicz - doradca metodyczny ds. plastyki